منتظران ظهور

چرا در روایات و داستان‌های ائمه (ع) می‌خوانیم وقتی پیامبر گرامی اسلام [ص] از دنیا رفتند، حضرت زهرا در فراق ایشان بسیار گریه می‌کردند؟ ایشان که می‌دانستند پیامبر به جای بهتری رفته‌اند؟

پاسخ اجمالی:

مگر شدت حزن و اندوه که در گریه و زاری متبلور می‌شود، به خاطر جای بد و اطلاع از عاقبت ناخوشایند متوفاست؟! مگر خود ما از مقام، منزلت، جایگاه و قرب معصومین علیهم السلام خبر نداریم، پس چرا گریه می‌کنیم؟!
انسان، انس و محبت دارد، لذا از محبوب که دور شد، در فراقش محزون می‌شود و چه بسا حزنش به حدی برسد که گریه کند.

از پیامبر عظیم‌الشأن پرسیدند: شما که پیامبر خدا هستید، چرا برای فرزندتان ابراهیم گریه می‌کنید؟ فرمودند (مضمون): بله، نبی و رسول هستم، اما پدر نیز هستم.

پاسخ تفصیلی:

الف – دقت شود که انسان، عقل، شعور، منطق و علم دارد، اما قلب، احساسات و عواطف نیز دارد و ربات نیست. پس، انسان کامل، از حد کمال همه این صفات برخوردار می‌باشد.

ب-گریه در وفات یا شهادت محبوب، چه گریه حضرت صدیقه کبری علیهاالسلام برای پدر بزرگوارشان باشد و چه گریه‌ی امیرالمؤمنین برای حضرت فاطمه زهراء و یا دیگر ائمه علیهم السلام، و چه گریه‌ی ما برای ایشان یا سایر عزیزانی که وفات می‌کنند، به خاطر نگرانی از جا یا عاقبت بد آنان نیست، بلکه به خاطر هجر و دوری خودمان از محبوب است.

نکته:

وقتی حضرت جبرئیل امین علیه السلام برای تسلی دل دخت رسول اکرم صلوات الله علیه و آله بر ایشان نازل شد، جهت تسکین از سوی ایشان مژده داد که «دخترم، در خاندانم، تو اولین کسی خواهی بود که به من ملحق می‌شوی» و ایشان تسکین و تسلی یافت.

یعنی: گریه از هجر و فراق محبوب است و وعده وصالِ نزدیک، تسکین دهنده و تسلی بخش می‌باشد. لذا شاهدیم که خداوند متعال، رحمان و رحیم نیز به بندگان مؤمنش، مژده و وعده‌ی وصال و لقای محبوب می‌دهد، تا تسلی یابند.

منبع:سایت شهید آوینی